120روز گذشت

120 روز طلایی و خاطره انگیز برای من و باباجون گذشت و به لطف خدای بزرگ آرین عزیز من چهار ماهه شد نفسم برات میره عزیز دل مامان چشمم به جز تو هیچ بچه ای رو نمی بینه بعضی وقتا مات و متحیر می مونم که چرا این قدر برام غیر قابل مقایسه شدی به چشمم زیباترین و باهوش ترین نی نی عالمی که حرکاتت از شیرینی مثل عسل و نگاه قشنگت زیباتر از همه قشنگی های دنیاست و اینم میدونم که این حس اقتضای طبیعته و کدوم مادریه که مثل من فکر نکنه و بچه ش براش با عالم و آدم فرق نکنه سر کار که میرم چشمم به ساعته زود برگردم پیشت هر چند خیالم هزار بار ازت راحته و بقیه به خصوص مادر جون حتی از منم بیشتر هواتو دارن بعضی وقتا که دایی محمد و دایی علی رو می بینم که چطور از درس و زمانشون میزنن و میان بغلت میکنن قربون صدقه ت میرن تو دلم آرزو میکنم این حس قشنگ اونا رو منم خیلی زود برای بچه های اونا تجربه کنم چون اونا با تو خیلی خوش بحالشونه من خودم دایی ندارم ولی وقتی دایی های تو رو می بینم دلم عجیب هوای دایی داشتن میکنه هر چند خاله عزیز و بچه های مهربوتش جای خالی همه نداشته هامو برام پر کردن عمو منصورم خیلی دوستت داره و ار احوالپرسی ها و سوغاتیهاش کاملا معلومه هر وقت میاد همه ش تو بغلشی....خوش به حال گل پسرم که همه اینقدر دوستش دارن....همه تو خونه ما میدونن که بابامحمود تو رو حتی از بچه هاشم بیشتر دوست داره.......مامانبزرگ هر روز میاد طبقه بالا و ساعتها باهات بازی میکنه وقتی بغلشی بغل کس دیگه نمیری اونم برات کلی ذوق میکنه و قربون صدقه ت میره....بابابزرگ هر روز میاد با دست پر و کلی احوالتو میپرسه....مادرجونم که دیگه همه زحمتامون با اونه....هیچ وقت فکر نمی کردم باباجون اینقدر بچه دوست باشه اصلا یه چیز عجیبیه....منم کلی براتون ذوق میکنم و خدای مهربونمو برای این نعمت بزرگی که بهمون داده شکر میکنم....الهی که روح و جسمت همیشه سالم باشه جان مادر...